Сьпершыся на руку арлекіна,
лёгенькая, ўзьвейная, як сон,
весела праходзіць Каламбіна
па драбінцы тэатральных дзён.
А калі зыходзіць з авансцэны,
ды прыціхне воплескавы гром,
йдзе за ёю неадступным ценем,
соладка ўздыхаючы, П’еро.
Ў апранальні адкладаюць маскі,
адмываюць непатрэбны грым.
Каламбіна, сон з забытай казкі,
прад П’еро, ўлюбёна-маладым.
«Я з табой ляцеў бы пад аблокі,
ад падмосткаў – да нябачных хмар,
прагна піў бы ў вечар сінявокі
вуснаў нерасплёсканы нэктар....»
Пачуцьця туманая сьлязьлівасьць,
слоў бліскоткі, ўзятых напракат!
О П’еро, жанчыны любяць шчырасьць,
праўду слоў, душы трывалай гарт.
І, паклаўшы ў сільныя далоні
арлекіна
пальчыкі і лёс,
йшла на авансцэну Каламбіна,
а П’еро другім свой жаль панёс...
|
|
